Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν δραματικά κείμενα που σχοινοβατούν μεταξύ διδασκαλιών και σκηνικών οδηγιών, ορίζοντας συγκεκριμένες αυτοσχεδιαστικές συνθήκες από τους ηθοποιούς. Βουβά κείμενα, αλλά γεμάτα ήχους που προκαλούνται μέσα από τις διδασκαλίες, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο μια ιδιαίτερη θεατρικότητα. Με έντονο θεατρικό σωματικό λόγο, διαφοροποιούνται απόλυτα από το ονομαζόμενο «σωματικό θέατρο» ή από το θέατρο της παντομίμας. Πρότυπες καθημερινές σκηνικές συνθήκες, όπου η σκηνή μετατρέπεται ως μοναδικός χώρος ύπαρξης των ηθοποιών, που επικοινωνούν με το κοινό μέσα από την συμπεριφορά τους, και την ενεργή παρουσία κάποιου θεατή πάνω στη σκηνή.
Αν και αυτά τα αυτόνομα κείμενα, λειτουργούν ως βάση για την απόλυτη έκφραση του ηθοποιού, -ο οποίος καλείται μέσα από την κίνηση του σώματος και τις εκφράσεις του, να επικοινωνήσει διαδραστικά με το κοινό- διαμορφώνεται ένα είδος σιωπηλού διαλόγου με τον «άλλο συμπρωταγωνιστή του», -στη προκειμένη περίπτωση είναι ένας εθελοντής από το κοινό που παρακολουθεί τη παράσταση-.